bł. Celestyna Faron

bł. Celestyna Faron

Katarzyna Faron urodziła się 24 kwietnia 1913 r. w Zabrzeży. Już w dzieciństwie jej naturalna religijność, która w przyszłości stała się urodzajną glebą dla łaski powołania zakonnego, mogła rozwinąć się dzięki atmosferze, jaka panowała w domu rodzinnym, gdzie modlitwa, aktywny udział w życiu parafii oraz poszanowanie dla chrześcijańskich wartości moralnych kształtowały codzienność. Wcześnie zetknęła się także z rzeczywistością cierpienia, bowiem kiedy miała zaledwie pięć lat, zmarła jej matka. Ojciec zajął się wychowaniem synów, natomiast Katarzyna zamieszkała odtąd u wujostwa w pobliskiej wiosce Kamienica. Nowi opiekunowie pokochali ją jak własne dziecko i podobnie jak rodzice, zarówno słowem, jak też przykładem własnego życia uczyli miłości do Boga i ludzi.

Od początku nauki w szkole Katarzyna wyróżniała się dojrzałością, roztropnością, inteligencją i sumiennością w nauce, czego potwierdzeniem jest fakt, że w wieku siedmiu lat jako jedyna spośród uczniów pierwszej klasy została dopuszczona przez księdza katechetę do I Komunii Świętej.

Od najmłodszych lat Bóg był dla Katarzyny realną Osobą. Do Niego kierowała myśli i uczucia, a jej żywą wiarę zauważali mieszkańcy Kamienicy oraz ksiądz proboszcz, ponieważ według jego opinii już jako szesnastoletnia dziewczyna była ona w pobożności między pierwszymi w parafii. Często pokonywała daleką drogę, aby także w powszedni dzień uczestniczyć we Mszy świętej. Idąc do szkoły oraz po lekcjach zwykle wstępowała na adorację Najświętszego Sakramentu do kościoła. Odznaczała się dziecięcą miłością do Matki Bożej, która od dzieciństwa, a zwłaszcza od śmierci rodzonej matki wyrażała się zarówno w serdecznym nabożeństwie, jak też w pragnieniu naśladowania cnót Maryjnych, zwłaszcza całkowitego oddania się Bogu i umiłowania Jezusa Chrystusa.

W 16. roku życia głos powołania na drogę rad ewangelicznych był już dla Katarzyny na tyle zrozumiały, że zwróciła się z prośbą o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi z następującą, jakże dojrzałą motywacją: życie swoje chcę poświęcić Matce Najświętszej i tak żyć w cnotach, zwłaszcza w cnocie czystości aż do śmierci.

Dnia 17 maja 1930 r. Katarzyna Faron przekroczyła klasztorną furtę w Starej Wsi, a pół roku później rozpoczęła nowicjat, otrzymując imię zakonne s. Celestyna. Po pierwszym roku nowicjatu, tak zwanym „kanonicznym”, spędzonym w starowiejskim klasztorze, s. Celestyna wyjechała na placówkę w Rudzie koło Kochawiny, gdzie pomagała siostrze wychowawczyni w Ochronce. Na bezpośrednie przygotowanie do profesji zakonnej wróciła do klasztoru w Starej Wsi i 8 grudnia 1932 r. złożyła pierwsze śluby.

Zgodnie z charyzmatem przekazanym Zgromadzeniu Służebniczek przez Założyciela bł. Edmunda Bojanowskiego, jednym z głównych zadań apostolskich Sióstr jest praca wychowawcza wśród dzieci w wieku przedszkolnym, dlatego po ślubach s. Celestyna zaczęła zdobywać wymagane wówczas kwalifikacje właśnie w tej dziedzinie. Najpierw uzupełniła wykształcenie ogólne, a następnie w latach 1933 - 1934 odbyła praktykę w Ochronce Pań św. Wincentego a Paulo we Lwowie. Tam ukończyła także kursy z zakresu psychologii i prac ręcznych. W październiku 1934 r. wyjechała do Poznania, gdzie systemem semestralnym przerabiała materiał z zakresu dwuletniego Państwowego Seminarium Ochroniarskiego. W przerwach pomiędzy zajęciami w Poznaniu, s. Celestyna po kilka miesięcy pracowała w przedszkolach: w Janowie, Trębowli, Stawiszynie i Tuligłowach. Dyplom wychowawczyni przedszkola otrzymała w grudniu 1936 r., a od grudnia 1936 r. do czerwca 1937 r. uczestniczyła w kursie katechetycznym w Przemyślu. 24 stycznia 1938 roku została skierowana na placówkę do Brzozowa, gdzie powierzono jej zorganizowanie i prowadzenie Ochronki. 15 września tegoż roku złożyła wieczystą profesję zakonną.

II wojna światowa

Kiedy wybuchła II wojna światowa siostry w Brzozowie mieszkały w willi należącej do rodziny Waniców, usytuowanej na obrzeżach miasta, gdzie prowadziły Internat Liceum Pedagogicznego. Tuż przed wybuchem wojny s. Celestynie powierzono obowiązki przełożonej. Od września 1939 r. Internat zamknięto, jednak siostry pozostały w dotychczasowym mieszkaniu, zajmując się prowadzeniem dzieł na terenie miasta – Ochronki i kuchni dla ubogich.

Celestyna wiedziała, jak bardzo była potrzebna Ochronka w trudnych czasach okupacji, dlatego ciągle wzrastająca liczba dzieci jeszcze bardziej mobilizowała ją do wysiłku: starała się o pożywienie oraz środki materialne potrzebne do normalnego funkcjonowania placówki i bezgranicznie ufała Bożej Opatrzności. Siostry służyły sprawie odzyskania niepodległości przede wszystkim modlitwą i pracą, nie ukrywały także swojej patriotycznej postawy. Na siostry padło podejrzenie o współpracę z partyzantami. Na skutek konfidenckiego donosu s. Celestyna, jako przełożona odpowiedzialna za wspólnotę zakonną, otrzymała wezwanie na posterunek gestapo.

Celestyna chociaż nie czuła się winną, zdawała sobie sprawę z zagrożenia, bowiem wraz z całym narodem polskim już od ponad dwu lat trwania okupacji doświadczała skutków panowania hitlerowskiego „prawa”. W tej sytuacji szansę ocalenia dawało ukrycie się - natychmiastowy wyjazd w inne strony. Tak radziły osoby zatroskane o jej dobro, jednak s. Celestynie bardziej zależało na bezpieczeństwie innych, niż na własnym. Wiedziała, że w przypadku jej „zniknięcia” agresja okupanta mogłaby skierować się na Zgromadzenie: na inne siostry czy prowadzone przez nie dzieła. Na ostrzeżenia odpowiedziała krótko: „ma kto cierpieć, to wolę ja”.

Faktycznie, sama zgłosiła się na posterunek gestapo – i już nie wróciła. Wiadomość o jej aresztowaniu szybko rozeszła się, napełniając głębokim żalem wielu mieszkańców Brzozowa. Z Brzozowa s. Celestyna została przewieziona do więzienia w Jaśle, gdzie przebywała do końca sierpnia 1942 r. Następnie przewieziono ją do Tarnowa, skąd 6 stycznia 1943 r. do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu-Brzezince.

Niewiele wiemy na temat losów s. Celestyny w jasielskim i tarnowskim więzieniu. Pewne jest jednak, że podobnie jak dotąd, także w tych warunkach praktykowała miłość bliźniego: wspierała innych modlitwą i dzieliła się chlebem. Heroiczna miłość bliźniego uzdalniała ją do rezygnowania na rzecz innych z części przydziału i tak już głodowej porcji pożywienia, dzieliła się także skromną zawartością otrzymywanych paczek.

W obozie Auschwitz-Birkenau s. Celestyna otrzymała numer 27989. Świadkowie zgodnie podkreślają jej zaufanie wobec Boga, ciche znoszenie cierpień oraz chrześcijański, heroiczny optymizm. Wyczerpana bólem i głodem umiała pocieszać innych, stać ją było na dobre słowo, a nawet uśmiech. Chociaż pragnęła końca wojny i wolności, nigdy nie objawiała żalu, że się tam dostała. Jako więźniarka bloku numer 7 pracowała przy kopaniu rowów. W pasiaku i drewniakach, pod grozą ustawicznie wzniesionego bata przez wiele godzin dziennie stała w wodzie, znosząc kaprysy zimowej i wiosennej pogody, głód, a przede wszystkim straszliwe wyczerpanie. W tych warunkach zaczęła coraz bardziej podupadać na zdrowiu. Już po trzech miesiącach pobytu w obozie, w kwietniu 1943 r. jako ciężko chora, z zamroczeniem tyfusowym, przytępionym słuchem i odleżynami skierowana została na rewir w bloku 24, gdzie pozostała do śmierci. Zakończyła życie z soboty na niedzielę 9 kwietnia 1944 r., w noc Zmartwychwstania Pańskiego o godz. 22.00. Jej ciało zostało spalone w obozowym krematorium.

Życie wewnętrzne

Celestyna odznaczała się głęboką pobożnością Eucharystyczną i umiłowaniem Matki Najświętszej - zwłaszcza w tajemnicy Jej Niepokalanego Poczęcia.

Adorowała Chrystusa zarówno w ciszy swojego serca, jak i w ludziach, z którymi się spotykała, jednak wiedziała, że szczególnym miejscem Jego obecności jest Eucharystia. Jako wychowawczyni, zwracała uwagę dzieci na obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie i uczyła ich odpowiedniego zachowania w kościele. Od I Komunii Świętej, którą dane jej było przyjąć już w siódmym roku życia, Chleb Eucharystyczny był jej upragnionym pokarmem. Jako więźniarka obozu pozbawiona była możliwości przyjmowania Komunii Świętej, dlatego jednocząc się z Jezusem na krzyżu obozowej pryczy tęskniła za Jego sakramentalną obecnością. Wierzyła, że zanim wyruszy na spotkanie z Nim twarzą w twarz w Królestwie Niebieskim, będzie umocniona na tę drogę Wiatykiem, że jeszcze na ziemi dane jej będzie przyjąć Jezusa pod postacią Chleba – i faktycznie tak się stało.

Całe życie s. Celestyny upływało w atmosferze Maryjnego „fiat”. W prośbie o dopuszczenie do profesji zakonnej wyznała, że aby stać się godną oblubienicą Jezusową pragnie ozdobić duszę łagodnością, posłuszeństwem i pokorą. Od dzieciństwa uczyła się pełnić wolę Bożą, którą z szacunkiem i delikatnością odczytywała w poleceniach opiekunów oraz nauczycieli. Obecność Boga i Jego działanie odkrywała w tym, co ją otaczało – czuwała, by niczego nie zaniedbać, nie pominąć, nie pozostawić Bożych wezwań bez odpowiedzi. Przykładem takiej postawy jest jej modlitwa w kościele przed obrazem św. Teresy od Dzieciątka Jezus, do której zachęcał dziewczęta ksiądz katecheta. Zdołała usłyszeć w sercu cichy głos powołania i zrozumieć, że jest to odwieczna wola Boża wobec niej. Pragnęła naśladować Maryję w czystości, prostocie i pokorze.

Celestyna ceniła sobie łaskę powołania, dlatego pragnęła z miłością i gorliwością wypełniać wynikające z niego zobowiązania, przede wszystkim śluby i zatwierdzone przez Kościół Konstytucje. Regułę zakonną ściśle zachowywała, śluby bardzo sobie ceniła i przestrzegała, zwłaszcza ubóstwo. Siostry uważały ją za osobę głęboko zjednoczoną z Bogiem, która świadomie żyje dla Boga, trwa w zjednoczeniu z Chrystusem, każdą czynność wykonywała w skupieniu, w łączności z Jezusem i z wielkim spokojem. Z wiernego wypełniania woli Bożej płynęła jej głęboka radość, niezmącona niczym pogoda ducha i zadowolenie. Takie usposobienie sprzyjało budzeniu sympatii, jaką wszyscy ją darzyli. Nic więc dziwnego, że przez wspólnotę siostrzaną była szczerze kochana. Ze wspomnień można wypisać wiele jej zalet, które dostrzegało otoczenie, takie jak: skromność, prostota, kultura bycia, delikatność, uprzejmość, usłużność, wyrozumiałość, dobroć.

Nastawiona na szukanie Boga w każdej chwili życia, bł. s. Celestyna odnajdywała Go we wszystkich wydarzeniach, a zwłaszcza w drugim człowieku. Kierowana miłością bliźniego, unikała sądów o ludziach - chętniej rozmawiała o wydarzeniach, problemach. Nie zauważono, aby powodowała nieporozumienia czy zatargi, nie widziano jej poirytowanej: Ona zawsze umiała innym ustąpić, była bardzo prosta, pokorna i skromna.

Duch służby

Celestyna wiedziała, że wyrazem miłości jest służba, a nie istnieje prawdziwa miłość bez ofiary, dlatego przez całe życie odważnie brała krzyż na każdy dzień - krzyż obowiązków, krzyż życia ukierunkowanego na dobro drugiego człowieka: współsiostry we wspólnocie, dziecka w ochronce, człowieka chorego, grzesznego, cierpiącego - każdego, kto potrzebował duchowej czy materialnej pomocy. To miłość ożywiała jej apostolskie pragnienie, aby wszyscy - bez wyjątku - mogli cieszyć się przyjaźnią z Bogiem. I właśnie za to była gotowa płacić nawet najwyższą cenę - cenę cierpienia i śmierci, łącząc się z Chrystusem w dziele Odkupienia. Z perspektywy czasu, niemal proroczo brzmią jej słowa z prośby o dopuszczenie do złożenia ślubów zakonnych: pragnę stać się ofiarą całopalną Jezusa Chrystusa przez złożenie ślubów (...), gdyż pragnę iść drogą miłości i poświęcenia, aby dojść do Baranka Niepokalanego.

Jej „pragnę” nie było tylko sentymentalną mrzonką, ale programem życia, który realizowała z konsekwencją i wytrwałością. Zrównoważenie, cierpliwość oraz męstwo hartowała w szarej codzienności przez świadome przyjmowanie życiowych doświadczeń jako swojego udziału w Misterium Paschalnym Chrystusa, toteż nie załamała się, gdy trzeba było podjąć decyzję zgłoszenia się na gestapo, a potem w obliczu śmierci.

Swojej służebnej miłości s. Celestyna świadomie nadawała wymiar apostolski. W 1933 r., na placówce we Lwowie przystąpiła do Arcybractwa Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kiedy wkrótce potem usłyszała, że kapłan o tym samym co ona nazwisku popadł w odstępstwo od Kościoła rzymsko-katolickiego, w obecności sióstr wyraziła gotowość ofiarowania swego życia w intencji o jego nawrócenie. Kolejny krok na drodze ofiarnej miłości miał miejsce w Poznaniu, gdzie s. Celestyna została przyjęta przez s. Leonię Marię Nastał do Bractwa „Dusz ofiarnych”. Warunkiem przyjęcia była przynależność do Straży Honorowej, pozwolenie spowiednika oraz gotowość na wszelkie cierpienia i krzyże, jakie Bóg ześle.

Ofiara z życia za kapłana

Ks. Władysław Faron (1891-1965) święcenia kapłańskie przyjął w 1917 r. Będąc wikariuszem w parafii Wiśnicz, w 1923 r. popadł w zatarg z Kurią diecezjalną w Tarnowie i w 1924 r. wystąpił z Kościoła. Związał się z Kościołem polsko-katolickim i przez bpa F. Hodura mianowany został administratorem na Polskę z siedzibą w Zamościu; wybrany na Synodzie w 1928 r. Biskupem, przyjął sakrę w 1930 r. w Scranton (Pensylwania). Po roku, wraz z 50 kapłanami zerwał z Kościołem polsko-katolickim, tworząc własny odłam: Synod w Zamościu w 1932 r. nadał mu tytuł Metropolity i abpa Efezu. W 1933 przyłączył się do parafii starokatolickiej w Katowicach (nie uzyskał on akceptacji władz państwowych). Napisał kilka broszur polemizujących z Kościołem rzymsko-katolickim oraz „Poradnik duszpasterski dla kapłanów Kościoła katolickiego polsko-narodowego” (Zamość 1930). Właśnie w tym okresie jego nazwisko stało się znane szerszym kręgom społeczeństwa i wówczas usłyszała o nim s. Celestyna. W czasie okupacji hitlerowskiej, mimo gróźb gestapo nie połączył się z Kościołem polsko-katolickim ani z mariawitami. Za odmowę fałszywego oskarżenia bpa S. Galla i bpa Cz. Sokołowskiego został aresztowany i skazany na karę śmierci, spędził dwa lata w więzieniu. W 1946 r. zorganizował Radę Kościoła Starokatolickiego w PRL, po czym w jego życiu nastąpił radykalny przełom: pomimo prawnego uznania Kościoła starokatolickiego dekretem Ministerstwa Administracji Publicznej (5 IX 1947 r.) powrócił do Kościoła rzymsko-katolickiego: od 1948 r. był duszpasterzem w Łobzie, gdzie odbudował kościół i gorliwą pracą duszpasterską pragnął wynagrodzić za popełnione winy. Zmarł w 1965 r.

Gdy s. Celestyna dowiedziała się, że kapłan o tym samym co ona nazwisku oddalił się od Kościoła rzymsko-katolickiego, spontanicznie wyraziła gotowość ofiarowania swojego życia w intencji o jego nawrócenie. Poczucie współodpowiedzialności za konkretnego kapłana stało się dla niej wezwaniem do ekspiacji. Kiedy po wojnie ks. Władysław Faron składał wyznanie wiary, dziękując Bogu i Matce Najświętszej za łaskę radykalnego nawrócenia, zapewne nic nie wiedział o s. Celestynie Faron, która zmarła w oświęcimskim obozie jako jedna z wielu milionów ofiar wojny. Jej ofiara wyróżniła się jednak spośród innych, gdyż ciągle aktualne było jej „pragnę stać się ofiarą całopalną Jezusa Chrystusa” oraz słowa św. Pawła z Listu do Efezjan: „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie” (Ef 5, 25).

Litania

Kyrie elejson, Chryste elejson, Kyrie elejson.
Chryste, usłysz nas, Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, - zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże,
Duchu Święty, Boże,
Święta Trójco, Jedyny Boże,
Święta Maryjo, - módl się za nami.
Błogosławiona Celestyno – módl się za nami
Córko ziem górskich,
Miłująca ciszę i piękno gór,
Wypełniająca Wolę Bożą,
Spiesząca z pomocą tym, którzy jej potrzebowali,
Wybierająca drogę Służebniczki Niepokalanej,
Ofiarująca swoje życie za nawrócenie kapłana,
Oblubienico Baranka Niepokalanego,
Męczennico Oświęcimia,
Rozdająca w obozie swoje serce i porcje żywnościowe,
Modląca się w miejscu kaźni,
Naśladowczyni Niepokalanej Maryi,
Zapatrzona w św. Teresę od Dzieciątka Jezus,
Ochroniarko i Wychowawczyni dzieci i młodzieży,
Troskliwa Matko sierot i opuszczonych,
Spiesząca chorym i cierpiącym,
Kochająca Polską Ziemię,
Broniąca wolności naszej Ojczyzny,
Rozmiłowania w modlitwie,
Krzewicielko Różańca świętego,
Niosąca ulgę w cierpieniu,
Patronko modlących się za kapłanów,
Patronko umierających w cierpieniu i samotności,
Patronko naszej ziemi,
Wierna radom ewangelicznym,
Wzorze życia zakonnego,
Wzorze miłości bliźniego,
Kochająca Boga ponad wszystko,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

K.: Módl się za nami, Błogosławiona Celestyno.
W.: Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się:
Ojcze niebieski, Ty w męczeńskiej śmierci Błogosławionej Siostry Celestyny, ukazałeś cuda swojej łaski. Spraw prosimy, abyśmy wzywając Jej wstawiennictwa, osiągnęli postęp w świętości i łaskę, o którą z ufnością prosimy. Przez Chrystusa Pana naszego.

W.: Amen.

Modlitwa za wstawiennictwem bł. s. Celestyny Faron

Piosenki o bł. Celestynie

Bibliografia

Artykuły

bł. Celestyna Faron

"Celestyno"

Search