bł. Julia Rodzińska

bł. Julia Rodzińska

Wszystko zaczęło się w Nawojowej. Michał Rodziński żeni się z młodziutką Marianną Sekułą, a owocem ich małżeństwa jest pięcioro dzieci. 16 marca 1899 r. przychodzi na świat drugie z kolei. Dziewczynka jest bardzo słaba. Ponieważ nie dawano jej większych szans na przeżycie, została ochrzczona 2 dni później i nadano jej imiona Stanisława Maria Józefa.

Stasia wzrastała w atmosferze religijnej rodziny, która czynnie angażowała się w życie parafii. Dopóki Marianna była zdrowa, zapewniała dzieciom radosne i harmonijne dzieciństwo. Czas beztroski jednak dla Stasi i jej rodzeństwa szybko przeminął. Ponawiające się kłopoty finansowe, śmierć rocznej siostrzyczki, a wreszcie śmierć matki i – 2 lata później – śmierć ojca, drastycznie i nieodwracalnie kładą się cieniem na jej dzieciństwo. W chwili śmierci mamy Stasia ma osiem lat; gdy umiera ojciec – dziesięć. Liczna rodzina niestety nie zdaje egzaminu względem osieroconych dzieci i zupełnie nie interesuje się ich losem. Dlatego decyzję o ich przyszłości podejmują ks. proboszcz Żabecki i przełożona wspólnoty Sióstr Dominikanek Stanisława Leniart. Dzieci rozdzielono. Wychowaniem chłopców Juliana (lat 14) i Ludwika (lat 8) zajęła się rodzina Nowakowskich, a dziewczynki Stasię i Janinę (lat 4) przygarniają Siostry.

Pod okiem sióstr

Owo nietypowe jak na zakon rozwiązanie podyktowane było osobistym doświadczeniem s. Stanisławy. Sama osierocona w dzieciństwie odnalazła dom w Klasztorze jeszcze za czasów założycielki Zgromadzenia Matki Kolumby Białeckiej. Dziewczynki tak mocno zżyły się z siostrą, iż do śmierci w 1943 roku nazywały ją „mamą” jak świadczą o tym zachowane listy Janiny Rodzińskiej Ostrouch. Wychowanie dziewczynek obejmowało lekcje muzyki, haftu oraz praktycznych obowiązków domowych, które w dorosłym życiu stanły się niewyczerpanym źródłem pomysłów w pracy dydaktycznej. W Szkole Ludowej prowadzonej przez Siostry Dominikanki w Nawojowej Stanisława uczy się pozostałych przedmiotów wykazując się różnorakimi talentami i inteligencją. Jako wyróżniająca się uczennica została posłana przez siostry do Seminarium Nauczycielskiego w Nowym Sączu.

Powołanie

Wybitna nauczycielka

Okres Dwudziestolecia międzywojennego to czas, gdy Polska odradza się po 123 latach nieistnienia zarówno wracając na mapę Europy, jak i przez odbudowę wewnętrznych struktur politycznych i społecznych. Dominikanki czynnie uczestniczą w tym procesie. Jednym z przykładów jest misja w Mielżynie koło Gniezna, dawnym majątku hrabstwa Mielżyńskich, na terenach dawnego zaboru pruskiego. Celem Sióstr jest organizacja i prowadzenie Zakładu dla Sierot. Siostra Julia została skierowana do Mielżyna wraz z grupą sióstr, które sprawnie i z dużą kreatywnością w trudnych powojennych czasach organizowały Klasztor i instytucję. Dla s. Julii ta pierwsza placówka, od której rozpoczęła apostolstwo, posłużyła w całości do pracy wśród sierot. Jak bardzo ten rys jej życia ukształtowany został przez osobiste doświadczenie! Od początku w pracy cechowała ją wybitna umiejętność wczuwania się w potrzeby wychowanków, a nawet uprzedzanie tych potrzeb. Uczniowie nadwrażliwi i zakompleksieni, jak pisała Halina Karpowicz, mogli oczekiwać od niej empatii i delikatności. Siostra była dla nich ciepła i taktowna. Kochała mądrą, wymagającą miłością, która pomaga pokonywać wewnętrzne trudności i zranienia wynikające z sieroctwa.

Po dwóch latach siostra Julia wyjechała do Rawy Ruskiej, miasteczka położonego wtedy jeszcze w granicach Państwa Polskiego. Pracowała tam rok w Szkole Państwowej prowadzonej przez Siostry Dominikanki zastępując inną siostrę przygotowującą się w tym czasie do ślubów wieczystych. Barbara Korniaho, uczennica Siostry z tego okresu dała następujące świadectwo: „Była nauczycielką sprawiedliwą, poważną, bardzo wymagającą. Traktowała swój przedmiot bardzo poważnie. Zawsze była przygotowana do lekcji, czego od nas również wymagała. Siostra Julia była świetnym pedagogiem, wykładała język polski, była zrównoważona, opanowana, nigdy nie podnosiła głosu i cieszyła się wielkim szacunkiem swoich uczennic i wielką miłością”. W roku 1922 siostra Julia sfinalizowała kolejny etap swojej profesjonalnej kariery w Nowym Sączu otrzymując patent stałej nauczycielki. W grudniu natomiast pojechała do Wilna, gdzie siostry objęły Zakład dla Sierot przy ul. Witebskiej. Siostra Julia zapewne nie przypuszczała, że jej życie zakonne zostanie związane z tym miastem na najbliższe 22 lata. Najpierw w ramach praktyk pedagogicznych podjęła pracę nauczycielki w kilku wileńskich szkołach. 5 sierpnia 1924 roku złożyła wieczyste śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa w Zgromadzeniu Sióstr św. Dominika oddając się Bogu do śmierci. Niedługo później tj. w roku 1926, s. Julia otrzymała świadectwo Wyższego Kursu Nauczycielskiego w Wilnie, formy kształcenia dostępnej tylko dla najwybitniejszych pedagogów.

Nic dziwnego, że wkrótce powierzono Siostrze funkcję kierowniczki Szkoły Państwowej, którą sprawowała przez kolejne 5 lat. Równocześnie Siostra angażowała się w Zakład Sierot prowadzony przez Dominikanki oraz prowadziła wykłady w Szkole Ćwiczeń, uczelni przygotowującej przyszłych nauczycieli do zawodu.

Lata wojny

We wrześniu 1940 roku nacjonaliści litewscy zwolnili wszystkie siostry pracujące jako nauczycielka lub wychowawczyni. Nie chcąc całkowicie opuścić swoich podopiecznych w Zakładzie Sierot, siostry zatrudniły się najpierw jako personel techniczny w roli woźnych i sprzątaczek. Ostatecznie jednak w styczniu 1941 roku zostały usunięte zarówno z miejsc pracy, jak i z klasztoru. Od tego momentu siostry były zmuszone szukać schronienia i zatrudnienia w rozproszeniu, dlatego część wspólnoty wraz z s. Julią skorzystała z gościny na kapelanii Sióstr Wizytek. Tam, na tajnych kompletach, Siostra nadal nauczała. Jej drugim ważnym zajęciem tego okresu była organizacja żywności dla księży emerytów pozbawionych środków do życia. Po aresztowaniu większości duchowieństwa wileńskiego księża emeryci ze względu na wiek i choroby byli w bardzo trudnym położeniu materialnym. S. Julia zatem organizowała żywność podczas wyjazdów do pobliskich wiosek. Było to zadanie bardzo niebezpieczne, gdyż każdorazowo groziło posądzeniem o szmugiel. A za niego groziła kara śmierci.

12 lipca 1943 roku Gestapo aresztowało s. Julię wraz z trzema innymi dominikankami i osadziło w swoim więzieniu na Łukiszkach w Wilnie. W przeciwieństwie do swoich współsióstr, które po miesięcznym pobycie i to na salach zbiorowych zostały zwolnione, s. Julię osadzono w izolatce. Siostra była oskarżona o działalność polityczną i kontakty z polskimi partyzantami. Mimo użytych wobec niej tortur i presji izolatki, nie załamała się ani duchowo ani fizycznie. Nikogo nie wydała podczas przesłuchań i nie przyznała się do postawionych zarzutów. Nic więcej nie wiemy o doświadczeniach s. Julii w tym czasie poza krótką informacją, która dotarła do Domu Generalnego, iż bardzo cierpiał, lecz niezachwianie wierzyła w Bożą Opatrzność. Jedna z więźniarek, która spotkała Siostrę prowadzoną z izolatki, opisywała potem, że z jej twarzy promieniował pokój i skupienie, które stało się inspiracją dla innych osadzonych.

Droga męczeństwa

W lipcu 1944 rozpoczął się ostatni etap życia s. Julii. Wraz z transportem więźniów politycznych została przewieziona do obozu koncentracyjnego Stutthof koło Gdańska. Po kilkudniowej podróży przepełnionymi wagonami bydlęcymi i serii upokorzeń trafiła jako więzień polityczny o numerze 40992 do części żydowskiej odizolowanej od reszty kolczastym drutem pod wysokim napięciem. Była to część obozu przeznaczona do szybkiej eksterminacji, gdzie normą była niewyobrażalna brutalność w traktowaniu więźniarek oraz głodzenie ich. Siostra Julia, polska zakonnica, doświadczyła ich obu, ale nie zgodziła się na odczłowieczenie. Ekstremalne warunki obozu dla s. Julii to ostatni etap demonstrujący heroizm jej ducha, wewnętrzną dyscyplinę i głębokie życie wiary. W baraku, gdzie mieszkały głównie żydówki różnych nacji, organizowała i prowadziła wspólnotową modlitwę. Stale przypominała towarzyszkom o wartościach religijnych, które chciano w nich zabić. Sama spokojnie i z modlitwą na ustach znosiła udręki obozowe. Byłe więźniarki podkreślały, że w tej obozowej rzeczywistości ciągle się modliła i do tej modlitwy zachęcała innych. Przykładem może być fakt, że Siostra zamieniała obozowy kawałek chleba na paciorki różańca, a organizując wieczorną modlitwę różańcem ryzykowała denuncjację do władz obozowych. Jej duchowy autorytet musiał promieniować szeroko, nawet na więźniów funkcyjnych. Pewnego razu, podczas rutynowej rewizji baraku, dostrzegli oni Siostrę prowadzącą modlitwę. Ta nietypowa i niebezpieczna sytuacja skończyła się tak, że funkcyjni wycofali się cicho, a Siostra nie przerwała modlitwy. Innym przykładem jest pragnienie Komunii Świętej. Z oczywistych powodów Siostra Julia nie mogła uczestniczyć we Mszy św., dlatego łączyła się duchowo z miejscami, gdzie była ona odprawiana. Na ile to było możliwe, przekazywała również grypsy z błaganiem o przybycie kapłana; ryzykowała życie, by móc skorzystać z Sakramentów. Tak, jak na wcześniejszych etapach życia, Siostra Julia nadal chętnie służyła innym, wręcz sama ich wyszukiwała. Uczyła ich akceptacji nieznanych planów Bożych, modlitwy i przebaczania tym, którzy zadawali cierpienie. Nieustannie zauważała ludzi słabszych, bardziej potrzebujących, którym przekazywała zorganizowaną cieplejszą odzież albo z którymi dzieliła się swoją głodową racją żywności.

W listopadzie 1944 wybuchła w obozie kolejna epidemia tyfusu, która rozprzestrzeniła się głównie wśród wyniszczonych ciężką pracą i głodem kobiet w części żydowskiej. Spójnie z całą swoją wcześniejszą postawą, Siostra Julia podjęła decyzję, by być blisko umierających. Tym samym, zdecydowała się na świadomą i dobrowolną ofiarę z życia. W baraku, zwanym umieralnią, Siostra zwilżała chorym usta zdobytą z trudem wodą i niosła słowa pociechy. Jedną z polskich więźniarek, tak wyniszczoną tyfusem, że uznano ją za martwą, w ostatniej chwili wyciągnęła ze stosu całopalnego. Więźniarka przeżyła obóz i złożyła świadectwo o poświęceniu Siostry. Chorzy wzywali ją po imieniu i czekali na dobre słowo; emanowała od niej dobroć i poczucie bezpieczeństwa. S. Julia niosła chorym tę nadzieję, którą sama żyła. Umierającym towarzyszyła modlitwą. Niestety, zarażona tyfusem dołączyła do nich 20 lutego 1945 roku. Leżące obok niej więźniarki słyszały modlitwę odmawianą półgłosem do końca. Gdy cisza objęła pryczę Siostry Julii zrozumiano, iż odeszła do wieczności. Nagie ciało Siostry położone na stosie innych zmarłych ktoś okrył kawałkiem pasiaka: to najwyższy przejaw szacunku, wdzięczności i czci możliwy do okazania w obozie. „Oddała życie za innych, umarła z poświęcenia, była aniołem dobroci” mówiły po latach ocalone więźniarki.

Nowenna za wstawiennictwem Błogosławionej Julii Rodzińskiej

Błogosławiona Siostra Julia Rodzińska zmarła 20 lutego 1945, był to trzeci wtorek miesiąca. Dlatego proponujemy możliwość odprawiania Nowenny ku jej czci we wtorki, lub tylko w trzecie wtorki miesiąca.

Wszechmogący Boże, Ty nam okazałeś największą miłość i miłosierdzie w Krzyżu Twojego Syna Jezusa Chrystusa, Króla Męczenników. Przyjmij dziękczynienie za heroizm wiary Błogosławionej Julii, która, na wzór swojego Mistrza, nie wahała się oddać życia za braci. Pokornie prosimy, byś wysłuchał naszych próśb, które zanosimy przez jej wstawiennictwo.

Śpiew wezwania: Dobry Boże, usłysz nas, wysłuchaj nas, wysłuchaj nas (lub inny śpiew błagalny)

1. Błogosławiona Julia doświadczyła doli sieroctwa i rozstania ze swoim rodzeństwem. Z miłością przyjęła i poddała się wychowaniu w nowej rodzinie, którą była dla niej wspólnota zakonna. Tu uczyła się umiłowania Boga, Kościoła i Ojczyzny oraz szacunku dla chrześcijańskich rodzin i troski o nie.

- Przez jej wstawiennictwo prosimy Cię, Panie, aby w naszej Ojczyźnie chroniona była świętość i trwałość chrześcijańskich małżeństw i rodzin. Polecamy nasze rodziny. Twojej miłości powierzamy sieroty i dzieci pozbawione ciepła rodzinnego.