Julia Maria urodziła się w wielodzietnej rodzinie hrabiowskiej 17 kwietnia 1865 r. w Loosdorf koło Wiednia. Była rodzoną siostrą bł. Marii Teresy Ledóchowskiej. W latach 1874-1883 Julia Maria kształciła się w Instytucie Najświętszej Maryi Panny prowadzonym przez Panie Angielskie w austriackim Sankt Polten. W roku ukończenia nauki przybyła wraz z rodziną do nabytego przez ojca majątku w Lipnicy Murowanej koło Bochni.
Jako 21-letnia dziewczyna wstąpiła do Klasztoru Urszulanek w Krakowie i w dniu obłóczyn, 17 kwietnia 1887 r. przyjęła zakonne imię Maria Urszula. Wyróżniała się gorliwością w modlitwie i umartwieniach.
Całe życie s. Urszuli było ofiarną służbą Bogu, ludziom, Kościołowi i Ojczyźnie. Wiele podróżowała, wizytowała poszczególne domy, kształtowała w siostrach ducha ewangelicznej radosnej służby. „Naszą polityką jest miłość. I dla tej polityki jesteśmy gotowe poświęcić nasze siły, nasz czas i nasze życie” - powtarzała często.
Zmarła 29 maja 1939 r. w Rzymie. Tam też została pochowana w Domu Generalnym mieszczącym się przy Via del Casaletto.
W ikonografii św. Urszula przedstawiana jest w szarym zakonnym habicie.
Powołanie i działalność
Jako 21-letnia dziewczyna wstąpiła do Klasztoru Urszulanek w Krakowie i w dniu obłóczyn, 17 kwietnia 1887 r., przyjęła zakonne imię Maria Urszula. Wyróżniała się gorliwością w modlitwie i umartwieniach. Pierwszą profesję zakonną złożyła 28 kwietnia 1889 roku. Następnie pracowała w krakowskim internacie sióstr. W 1904 roku jako przełożona domu kierowała Internatem. Dwa lata później założyła pierwszy na ziemiach polskich Internat dla studentek Szkół Wyższych. Swoje powołanie do wychowania młodzieży i opieki nad nią odkryła jeszcze w nowicjacie.
W 1907 r., mając błogosławieństwo Papieża Piusa X, z dwiema siostrami wyjechała w świeckim stroju do pracy dydaktycznej w Petersburgu. Objęła tam kierownictwo zaniedbanego polskiego Internatu i Liceum św. Katarzyny. Już w rok później została erygowana w Petersburgu autonomiczna Placówka urszulańska. Następnie s. Urszula przeniosła się do Finlandii, gdzie otworzyła Gimnazjum dla dziewcząt. Podczas I wojny światowej apostołowała w krajach skandynawskich, wygłaszając odczyty o Polsce, organizowała pomoc dla osieroconych polskich dzieci. Jednocześnie nie zaniedbywała swego Zgromadzenia - rozrastał się nowicjat i Dom Zakonny w Szwecji. Pod koniec wojny przeniosła go do Danii, gdzie założyła również Szkołę i Dom Opieki dla dzieci polskich.
W roku 1920 Urszula wróciła do Polski. Osiedliła się w Pniewach koło Poznania, gdzie - z myślą o pracy apostolskiej w nowych warunkach - założyła zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwane Urszulankami Szarymi. Kiedy poprosiła Papieża Benedykta XV o zatwierdzenie nowego Zgromadzenia, otrzymała je od razu, w dniu 7 czerwca 1920 r. Włodzimierz Ledóchowski - rodzony brat Urszuli, ówczesny Generał Jezuitów - był Rzecznikiem dzieła swojej siostry wobec Stolicy Apostolskiej.
Krótka nowenna do codziennego odmawiania
Kolekta z formularza mszalnego o św. Urszuli
Modlitwa po komunii z formularza mszalnego o św. Urszuli
Litania do św. Urszuli Ledóchowskiej
Modlitwa o przeżywanie codzienności na wzór św. Urszuli Ledóchowskiej
Pieśni
Bibliografia